Soms gaat het leven zo snel, te snel om er bij stil te staan. 

Alles gaat op automatische piloot, en alles gaat langs me heen. 

Ik ben gewend om alles snel te doen. Snel doen, snel denken en gewoon doorpakken. 

Combineer dat met mijn impulsieve aard en je komt soms ineens tot stilstand in de chaos, niet wetende hoe je hier weer beland bent. 

Ik ben gewend geraakt aan die chaos, ik ken niet anders.

Toch zijn er momenten dat ik even niet meer weet welke kant ik op moet, wat niet gek is als je jezelf altijd in dubieuze situaties brengt. 

Vanaf jongs af aan keer ik op zulke momenten al naar mijn moeder. “Mam…? Kan je alsjeblieft een kaartje leggen?” is denk ik de meest uitgesproken zin tegen mijn moeder. “Is het weer zover?” Ja, het is weer zover. De tarot kaarten werden weer op tafel getoverd en mama wist me precies te vertellen wat me dwars zat en wat er aan zat te komen, zoals altijd. Toen ik jong was, was het onverklaarbaar voor mij. 

Toen ik ouder werd groeide de interesse, en kocht ik ook mijn eigen pakje tarot kaarten. Nu, zo’n 3 jaar verder, leggen mama en ik bijna dagelijks een kaartje voor elkaar. 

En ik ben zeker niet zo’n zweverig type, vroeger dacht ik dat dat bij het spirituele hoorde; maar iedereen heeft er een eigen manier in. 

Ik zelf ben soms een beetje te hard, en denk nogal zwart/wit. 

“Oh ja tuurlijk, ik zie het al, wat heb je nu weer gedaan?” was laatst het eerste wat uit mijn mond kwam tijdens een kaartlegging voor mijn moeder.

Het hoeft dus niet altijd super zweverig te zijn, maar voor mij is het zeker wel iets wat soms een rust in de chaos brengt, en het is zo tof om dit voor mensen te kunnen doen. 

Soms moet je dingen gewoon horen, en soms geeft het weer even de rust om door te kunnen, en rust? Dat kan iedereen wel is gebruiken

One love, Jazz